ज्ञानेश्वर महाराज सार्थ गाथा अभंग क्र.799
👉 अभंग अनुक्रमणिका 👉 ग्रंथ सूची पहा.
ज्ञानेश्वर म. सार्थ गाथा,ज्ञानकाण्ड.
प्रकरण :-१० वे, देवापाशी प्रेमाचे भाषण अभंग ७९९
तो आपुलिया चाडा कोटिगर्भवासा येतां श्लाधिजे । तुझिया गोमटेपणा पकडलों दातारा हें बोलणें बोलतां लाजिजे जी सुंदरा ॥१॥ तुमतें देखिलिया हे मन मागुतें मोहरेना । वज्र द्रवेपरी मन न द्रवे हाचि विस्मो पुढत पुढती जी सुंदरा ॥२॥ ऐसें स्थावर जंगम स्थापिलें की आपुलें वालभ केलें । तूतें देखिल्या त्रिगुण परें ऐसें कोणें निष्ठुरें घडविलें जी सुंदरा ॥३॥ म्हणोनी तुजमाजी विरावें की देवा तूंचि होऊनी राहावें । बापरखुमादेविवरू न बोलावें परी बोलें हें स्वभावें जी सुंदरा ॥४॥
अर्थ:-
भक्ताकरिता तो परमात्मा अनेक गर्भवास सोसतो अशा त्या भक्तवत्सल भगवंताच्या प्रेमामध्ये मी गुंतून गेलो आहे. हे तुझे कवतुक तुझ्यापुढे बोलावयाचे म्हणजे लाज वाटते.काय तुझ्या स्वरूपाचा सुंदरपणा आहे म्हणून सांगावे.तुला पाहिल्याबरोबर मन मागे तोंड करीत नाही. एखादे वेळी इंद्राचे हातातील वज्रसुद्धा द्रवेल. परंतु या मनाला तुझ्या स्वरूपाविषयी जे प्रेम उत्पन्न झाले आहे ते केव्हाही नाश पावत नाही. वास्तविक स्थावर जंगम सर्व तुमच्या स्वरूपाने व्यापले आहे. असे असून तुम्ही काय सुंदर रूप प्रेमाने धारण केले आहे. तुला वास्तविक स्वरूपाने बघितले असता तूं त्रिगुणापलीकडे आहेस. असे असता कोणी निष्ठुराने हे तुझे सुंदर स्वरूप बनविले आहे कोणाला ठाऊक. याकरिता तुझ्या निर्गुण स्वरूपामध्ये आम्ही विरून जावे म्हणजे ऐक्य पावावे किंवा तुझ्या सगुण स्वरूपाप्रमाणे सगुण होऊनच राहावे. याचा उलगडा होत नाही. माझे पिता व रखुमादेवीचे पती सुंदर श्रीविठ्ठला हे मी बोलु नये. परंतु सहज बोललो. त्याची क्षमा करा असे माऊली सांगतात.
